Во еден парк што мирисаше на есен уште пред да дојде есента, на врвот на едно многу старо дрво, живееше еден мал, жолтеникав лист.
Не беше најзелен, не беше најголем. Но имаше нешто што другите листови не го имаа: не сакаше да падне.
„Тоа е природно,“ му велеа другите.
„Кога ќе дојде ветерот, треба да се пуштиш.“
Но листот се држеше. Не од инает. Туку од љубопитност.
„Што се случува ако останам уште малку?“ праша.
„Дали ќе видам снег? Дали ќе слушнам како шепотат голите гранки? Дали некој ќе ми зборува додека сите мислат дека сум си заминал?“
Другите листови паѓаа, едно по едно, и правеа прекрасна, шарена земја.
А тој — остана. Сам. Но не осамен.
Секое утро, едно девојче по име Клара доаѓаше и го гледаше. Не го береше. Само му зборуваше:
„Добро утро, ти што се уште не си се откажал.“
И листот трепереше. Не од студ. Туку од нешто што наликуваше на… значење.
Една ноќ падна првиот снег. И целиот свет се покри со бело.
Само еден мал лист стоеше на дрвото — како спомен дека не мораш да бидеш како сите за да бидеш дел од приказната.
И кога конечно падна, не беше тивко.
Туку со шепот:
„Бев тука подолго... за да видиш дека е можно.“
🍂❄️🌬️
Некои нешта не се плашат од крајот.
Се плашат да заминат пред да го видат сето она што уште може да се почувствува.